Τετάρτη, Μαΐου 05, 2010

No 688


Σε μια χολυγουντιανή ταινία του 1934 (Καμπαρέ των ονείρων), ένα ζευγάρι χορεύει. Τους πλησιάζει ένας τρίτος, χτυπάει τον άντρα στον ώμο και τον ρωτάει: «Μου επιτρέπετε;» Είναι μια κλασική σκηνή χορού, μόνο που αυτή τη φορά οι θεατές θα αιφνιδιαστούν καθώς οι δύο άντρες αγκαλιάζονται και συνεχίζουν τον χορό. Η σεναριογράφος Αννίτα Λόος έλεγε: «Οι ξανθιές δεν έχουν πια πέραση. Τώρα οι κύριοι μοιάζουν να προτιμούν τους κυρίους». Η πρώτη ταινία που ασχολήθηκε ευθέως με την ομοφυλοφιλία ήταν το Αλλιώτικοι απ’ τους άλλους (1919): ο Κόνραντ Βάιντ γνωρίζει σε μια γκέι χοροεσπερίδα τον Ράινχολντ Σύντσελ, τον πηγαίνει σπίτι του και του χαϊδεύει (φευγαλέα) το (εντελώς ντυμένο) στήθος του. Αυτό ήταν όλο κι όλο. Έφτασε όμως για να καταρρίψει, έστω και υπαινικτικά, το ταμπού της ερωτικής επαφής δύο αρσενικών.
Κάποιες γκέι ταινίες που ακολούθησαν, αναζήτησαν με τη σειρά τους υπαινικτικούς τρόπους, ακόμη και σε εποχές όπου η λογοκρισία δεν το απαιτούσε ρητά. Στην ταινία Ο ροζ νάρκισσος (1971) μια πεταλούδα που βγαίνει από το κουκούλι της και κάθεται πολύ κοντά στον φουσκωμένο καβάλο ενός άντρα, δηλώνει μεταφορικά τη δημόσια αποκάλυψη της σεξουαλικής ταυτότητας, ενώ στην ταινία Πυροτεχνήματα (1947) η έκσταση του οργασμού υποδηλώνεται με την εικόνα ενός πυροτεχνήματος που προεξέχει, πετώντας σπίθες, από το φερμουάρ ενός ανδρικού παντελονιού. Στον Καραβάτζιο (1986) είναι ολοφάνερο πως το ενδιαφέρον του ζωγράφου (Νάιτζελ Τέρι) για το μοντέλο του (Σων Μπιν) είναι παραπάνω από επαγγελματικό: πιάνει ένα νόμισμα με τα χείλη του, ενώ στο Ερωτικό τργούδι (1950) δύο κρατούμενοι σε διπλανά κελιά μοιράζονται άτι παραπάνω από τσιγάρο όταν ο ένας τους φυσάει τον καπνό στο στόμα του άλλου από ένα καλαμάκι χωμένο στον τοίχο.

Douglas Keesey – Paul Duncan (επιμ): Ο ερωτικός κινηματογράφος (Taschen)

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Η πρώτη εμπορική ταινία που περιείχε ρομαντικό φιλί μεταξύ ανδρών ήταν η Καταραμένη Κυριακή (1971), εκεί που ο Μάρεϊ Χεντ ξαναγυρίζει στον Πήτερ Φιντς, κι εκείνος το σφίγγει στην αγκαλιά του. Ο σκηνοθέτης Τζων Σλέσιντζερ δήλωνε: «Ήθελα ν’ αγκαλιαστούν και να φιληθούν με πάθος εραστών –αλλά χωρίς πολλά πολλά. Όλα έπρεπε να συμβούν κανονικά, σαν να συνέβαιναν κάθε μέρα. Δεν ήθελα να φανούν σαν δυο σκοτεινοί τύποι που ικανοποιούν μ’ ένα ένοχο φιλί τις ανώμαλες ορέξεις τους. Το φιλί έπρεπε να σημαίνει: “Μωρό μου, γύρισα, τι φαϊ έχουμε;”» Σε άλλες ταινίες ο ομοφυλοφιλικός πόθος αντιμετωπίζεται σαν σοβαρή απειλή για τη σεξουαλική ταυτότητα του ατόμου και για τις κοινωνικές συμβάσεις, και το φιλί μεταξύ ανδρών γίνεται εκρηκτικό. Ο Ροντ Στάιγκερ ως Λοχίας (1968) σε μια στρατιωτική βάση, προσπαθεί ν’ αφήσει πίσω του χρόνια σεξουαλικής καταπίεσης δηλώνοντας άγρια έναν νεοσύλλεκτο (Τζων Φίλιπ Λω), όταν όμως ο νεαρός τον αποκρούει, ο Στάιγκερ τινάζει τα μυαλά του στον αέρα. Στο Καλά Χριστούγεννα, κύρις Λώρενς (1983), ο αιχμάλωτος πολέμου Ντέηβιντ Μπάουι φιλάει τον διοικητή του στρατοπέδου Ρουίσι Σακαμότο μπροστά στα μάτια όλων των φρουρών και των κρατουμένων, αλλά η δημόσια αποκάλυψη των ομοφυλοφιλικών τάσεων του Σακαμότο δεν φέρνει έρωτα αντί για πόλεμο: σπιλώνει τη στρατιωτική του τμή. Κάποιοι θεατές γιουχάισαν το φιλί του Μάικλ Κέην και του Κρίστοφερ Ρηβ στη Θανάσιμη παγίδα (1982), που έμεινε στην ιστορία ως «το φιλί των δέκα εκατομμυρίων δολαρίων», γιατί τόσες ήταν, λένε, οι εισπράξεις που έχασε η ταινία γι’ αυτή τη σκηνή. 15 χρόνια αργότερα, με τον In & Out, όταν ο Τομ Σέλεκ έδινε στον Κέβιν Κλάιν, ένα καυτό φιλί διαρκείας για να τον κάνει να αποδεχθεί την σεξουαλική του ταυτότητα, πολλοί θεατές ζητωκραύγαζαν. Ένα από τα πιο παθιασμένα γκέι φιλιά είχε η ταινία Ωραίο μου πλυντήριο (1985). Ο ξανθός Ντάνιελ Ντέη Λιούις γιόρταζε τα εγκαίνια του μαγαζιού του γεμίζοντας το στόμα του σαμπάνια κι αφήνοντας την να κυλήσει στο στόμα του πακιστανού συνεταίρου και εραστή του (Γκόρντον Γουόρνερ)

Douglas Keesey – Paul Duncan (επιμ): Ο ερωτικός κινηματογράφος(Taschen/Γνώση, 2006)