Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 25, 2008

No 551

Image Hosted by ImageShack.usPaul Avril (Γαλλία)

Τον Απρίλη του 1952, στο Χ… γνώρισα έναν εικοσάχρονο αλήτη. Κυριεύτηκα από πάθος γι’ αυτόν. Τότε αυτή η χώρα ήταν, και αναμφισβήτητα είναι ακόμα, ένα απέραντο μπορδέλο, όπου οι παιδεραστές όλου του κόσμου νοίκιαζαν για μια ώρα, μια νύχτα ή για όσο κρατάει ένα ταξίδι, ένα αγόρι, ή έναν άντρα. Ο δικός μου έμοιαζε και νταλικάτος και πολύτιμος. Ούτε η ιδιαιτερότητά του ούτε η ομορφιά του διαφαίνονταν από την αρχή. Οι τρόποι του ήταν σαν πουδραρισμένοι με ταλκ. Στη δεύτερή μας συνάντηση, με το παιχνίδι μιας κάποιας πρόκλησης εκ μέρους μου, για να τον προσβάλω, δήλωσα την αηδία μου για το επάγγελμά του. Εκνευρισμένος, μου πρότεινε να με αφήσει. Δέχτηκα. Θέλησε να φύγει, έμεινε, έφυγε: ήμουν ερωτευμένος. Γοητευμένο, με παρέσυρε με την επίδραση μιας δύναμης, εάν είναι δική του, που ακόμα δύσκολα καταφέρνω να προσδιορίσω τη φύση της. Όμως, εάν το φαινόμενο εξουσίας δεν είναι παρά το φαινόμενο της επιθυμίας μου που έχω με σχοινιά δέσει, μασήσει, καταπιεί, χέσει, δεν βρίσκω καλύτερη εξήγηση, εκτός εάν το ποίημα με βοηθάει. Η επιθυμία που είχα γι’ αυτόν με πεισμάτωνε. Υπήρξε τρομερός ο αλήτης που ήθελα να μετατρέψω σε στολίδι που διεγείρει, που ανοίγει τον κώλο του και που κάποιες φορές είναι και φίλος. Παραδινόταν ακράτητα επάνω μου.

Ζαν Ζενέ: Αποσπάσματα (Ύψιλον)

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 24, 2008

No 550

Image Hosted by ImageShack.usJulius Christian Rehder (Γερμανία)

Ο Μπαζίνι χαμογελούσε. Κι ήταν μέσα στο φωτεινό πλαίσιο το χαμόγελό του γλυκό, αθώο και σταθερό, όπως σε φωτογραφία.
Στριμωγμένος ο Τέρλες στο δοκάρι του, ένιωθε τους μυς των ματιών του να τρέμουν νευρικά.
Ο Μπάινερμπεργκ απαρίθμησε με βραχνή φωνή κι ομοιόμορφο τονισμό, τις αισχρές πράξεις του Μπαζίνι και κατέληξε: «Λοιπόν; Δε νιώθεις ντροπή για όλ’ αυτά;» Ο Μπαζίνι κοίταξε τον Ράιτινγκ μ’ ένα βλέμμα, που έμοιαζε να λέει: «Τώρα ήρθε η στιγμή να με βοηθήσεις». Αντί γι’ αυτό, ο Ράιτινγκ τον χτύπησε στο πρόσωπο με μια γροθιά που τον έκανε να χάσει την ισορροπία του, να πισωπατήσει, να σκοντάψει σ’ ένα δοκάρι και να σωριαστεί στοπάτωμα. Αμέσως ο Μπάινεμπεργκ κι ο Ράιτινγκ χύμηξαν πάνω του. (…)
Από τους θορύβους, ο Τέρλες κατάλαβε, πως οι άλλοι ξεγύμνωσαν τον Μπαζίνι, τραβώντας ένα ένα τα ρούχα του και πως ύστερα τον μαστίγωναν με κάτι πολύ λεπτό και ευλύγιστο. Τον άκουσε να κλαίει, να φωνάζει από πόνο, εκλιπαρώντας τους να τον λυπηθούν. Στο τέλος ξεχώριζε μόνο βογγητά και συγκρατημένους λυγμούς, που διακόπτονταν από τις άναρθρες βρισιές και τη βαριά λαχανιασμένη ανάσα του Μπαίνεμπεργκ. (…)
Τώρα, το μόνο που άκουγες, ήταν το σιγανό παράπονο του Μπαζίνι, που μονολογούσε προσπαθώντας να βρει στο σκοτάδι τα ρούχα του.
Το παράπονο αυτό έκανε τον Τέρλες να αισθανθεί μια περίεργη ευχαρίστηση. Ένα ρίγος με πόδια αράχνης ανεβοκατέβαινε στη ράχη του’ ύστερα σφηνώθηκε με δύναμη ανάμεσα στις ωμοπλάτες, τραβώντας με αδιόρατες δαγκάνες το τριχωτό δέρμα του κεφαλιού του προς τα κάτω. Ο Τέρλες διαπίστωσε με έκπληξη, πως βρισκόταν σε κατάσταση σεξουαλικής διέγερσης.

Ρόμπερτ Μούζιλ: Ο νεαρός Τέρλες (Ύψιλον)

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 18, 2008

No 549

Image Hosted by ImageShack.usAnton Kölig (Αυστρία)

Η αγάπη, αυτό το ατίμητο μαργαριτάρι που φυλάμε στις καρδιές μας, που δεν αλλάζουμε με τίποτε και που εκτιμάμε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτή μας δείχνει – όταν την έχουμε – τι είναι η μεγάλη αξία. Μαθαίνουμε τι σημαίνει να ξεχωρίζεις ένα πολύτιμο μέταλλο από όλα τ’ άλλα.
Μη δειλιάζεις να θέτεις σε δοκιμασία τη φιλία ενός ανθρώπου. Το μπαστούνι που φαίνεται ωραίο όσον καιρό το κουβαλάς, αλλά λυγίζει απ’ το βάρος σου όταν γέρνεις πάνω του, είναι άχρηστο.
Πόσο δύσκολο μου φαίνεται να δω εκείνο που βρίσκεται μπρος στα μάτια μου!
Ο τρόπος με τον οποίο η γλώσσα σημαίνει καθρεφτίζεται στη χρήση της.
Όποιος ζει στο παρόν ζει χωρίς φόβο και ελπίδα.

Λόυντβιχ Βιττγκενστάιν: Στοχασμοί (Στιγμή)

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 17, 2008

No 548

Image Hosted by ImageShack.usEdward Robert Hughes (Ην. Βασίλειο)

Οι άντρες είναι τόσο, μα τόσο άκαρδοι. Ξέρουν τη δύναμή τους και την χρησιμοποιούν!
Στον έγγαμο βίο, οι τρεις είναι συντροφιά και οι δύο κανένας.
Ο αρμός κάθε συντροφικότητας, είτε στον γάμο είτε στη φιλία, είναι η συζήτηση.
Όταν ερωτεύεται κανείς, αρχίζει πάντα εξαπατώντας τον εαυτό του και καταλήγει πάντα εξαπατώντας τους άλλους. Αυτό είναι που ο κόσμος αποκαλεί ρομαντική περιπέτεια.
Οι πιστοί γνωρίζουν μόνο την τετριμμένη πλευρά του έρωτα’ ο άπιστος μόνο γνωρίζει τις τραγωδίες της αγάπης.
Ένα ειδύλλιο δεν πρέπει ποτέ να αρχίζει με συναίσθημα. Πρέπει να αρχίζει με γνώση και να τελειώνει με διακανονισμό.
Το να αγαπήσεις τον εαυτό σου είναι η αρχή ενός ισόβιου ειδυλλίου.
Η νιότη χαμογελά χωρίς λόγο. Είναι από τις κυριότερες γοητείες της.
Η πληκτικότης είναι η ενηλικίωση της σοβαρότητας.
Τίποτα δεν γερνάει όπως η ευτυχία.
Είναι κρίμα που στη ζωή μαθαίνουμε τα μαθήματά μας όταν δεν τα χρειαζόμαστε πια.
Οι φιλάνθρωποι χάνουν κάθε αίσθηση ανθρωπιάς. Αυτό είναι το βασικό τους χαρακτηριστικό.
Όταν οι άλλοι συμφωνούν μαζί μου, αισθάνομαι πως έχω κάνει λάθος.
Μόδα για κάποιον είναι ό,τι φοράει ο ίδιος. Ντεμοντέ είναι ό,τι φορούν οι άλλοι.
Αυτό που ονομάζεται ανειλικρίνεια είναι απλώς μία μέθοδος με την οποία πολλαπλασιάζουμε την προσωπικότητά μας.

Όσκαρ Ουάιλντ: Επιλογή από το έργο του (Στιγμή)

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 11, 2008

No 547

Image Hosted by ImageShack.usRigel Herrera Bracho (Μεξικό)

Γλυκιά Ερανώ

- Γλυκιά Ερανώ, τα χάδια μου τ' αρνήθηκες,
και τόσες άλλες μάταια σε ποθούνε.
Στ΄ αντρίκια τ' αγκαλιάσματα μη γύρισες;
Οι φιλενάδες σου έχουν να το πούνε.
Ποιος τάχα να σε χαίρετ' αγαπητικιά;
πες μου, Ερανώ. Γιατί σε είδα ψες αργά
σ' απόκρυφο περιβόλι, μοναχή
ν΄ αποτραβιέσαι.
- Μην πλανιέσαι,
κι έλα, ω Ξανθώ, σιμά μου να σου πω
κάτι παράξενο. Μα κράτα το για σένα.
Αγάπησα και χαίρουμαι την ίδια εμένα! (...)

Μυρτιώτισσα: Μυρτιώτισσα. Μια παρουσίαση από τον Γιώργο Μπαλούρδο (Γαβριηλίδης)

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 10, 2008

No 546

Image Hosted by ImageShack.usCandice Hershberger (ΗΠΑ)

«Είσαι γαμώ τις γοητευτικές γυναίκες», είπε ξαφνικά ο Ζακ, σαν να το είχε διαπιστώσει μόλις εκείνη τη στιγμή. «Και οι δυο σας είστε», συνέχισε. «Δύο γυναίκες πανέμορφες».
Κοίταξα την Κάρολ. Όσο γι’ αυτήν, τουλάχιστον, είχε δίκιο. Εκείνη χαμογέλασε σαν να συμφωνούσε μαζί του – όσον αφορά εμένα. Ένας καταρράκτης από αναμνήσεις με έλουσε, αναμνήσεις της Κάρολ από τότε που πρωτοβρήκαμε παρηγοριά και απλή χαρά η μια στην αγκαλιά της άλλης. Με διαφορετικό τρόπο η καθεμιά, μολονότι οι δικές μου πληγές ήταν εσωτερικές και είχαν προξενηθεί από εμένα την ίδια, ήμασταν κατά μία έννοια δυο τσακισμένες γυναίκες. Εκείνη, θύμα των αντρών γενικά και εγώ των ιδεολογιών. Για πρώτη φορά, είχαμε βρει η μια στην άλλη έναν άνθρωπο που μπορούσαμε να εμπιστευτούμε. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτό που θέλαμε εκείνο τον καιρό ήταν τρυφερότητα και ζεστασιά. Ήμασταν πολύ αδύναμες και κλονισμένες για να αντέχουμε να είμαστε μόνες, και πολύ τραυματισμένες και μπερδεμένες για να είμαστε με οποιονδήποτε άλλον. Ιδιαίτερα με άντρα.

Ράσελ Μπανκς: American Darling (Πόλις)

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 04, 2008

No 545

Image Hosted by ImageShack.usΑνώνυμος (Ιράν)

Ο κουρέας υποβάλλει ερωτήσεις στον Ατσλάν, τον ρωτά για την υγεία του, αλλά ο Ατσλάν δεν ξέρει τι να απαντήσει, και φαίνεται πως αυτός ο Νεγκρίν μιλάει για ένα σωρό παρασκευάσματα και πούδρες που έχουν καταφθάσει από όλες τις χώρες του κόσμου και για τα σχέδιά του να μετατρέψει το κουρείο του σε ένα μέρος δημοφιλές ανάμεσα στους εύπορους Δαμασκηνούς’ είναι βέβαιος πως δεν είναι ο προορισμός του να ψάχνει για ψείρες και ψύλλους στα ρούχα των επαιτών πελατών του, ούτε να κολλάει βδέλλες πάνω στα σώματά τους για να απαλλάξει το αίμα τους από διάφορες παθήσεις, και καθώς μιλάει για όλα αυτά, ο Ατσλάν ακουμπάει το χέρι του πάνω στο μηρό του κουρέα και τα δάχτυλα του τελευταίου μπλέκονται με τα δικά του κι ο Ατσλάν γέρνει το λαιμό του προς τον πολυλογά κουρέα και έρχεται κοντά του κρατώντας τα δάχτυλά του και τον φέρνει πιο κοντά στα χείλη του και σε αυτήν την τρομερή πράξη που τιμωρείται με θάνατο. Και ιδού, ο καθένας γέρνει πάνω στο λαιμό του άλλου με βαθιά φιλιά, κι η φλύαρη γλώσσα του Σουλεϊμάν πνίγει τα λόγια της μέσα στο υγρό στόμα του Ατσλάν και ρουφά μέλι και γάλα κάτω από τη γλώσσα του, κι ο Ατσλάν με τη σειρά του στέλνει έναν υγρό απεσταλμένο ανάμεσα στα χείλη του κουρέα κι οι γλώσσες τους κουλουριάζονται η μια πάνω στην άλλη, και τώρα ο Ατσλάν τυλίγει τα μπράτσα του γύρω από τον κουρέα και γίνονται ένας άντρας, ένα όλον’ τα ψαλιδισμένα γένια τους αγγίζονται, οι μύτες τους τρίβονται, τα πυκνά φρύδια τους μπλέκονται, οι τριχωτοί μηροί τους κοπανούν ο ένας πάνω στον άλλο, τα φαρδιά πόδια τους ανακατεύονται κι ο ένας γίνεται αντανάκλαση του άλλου, πληθαίνουν, αλλάζει ο ένας μέσα στον άλλο, και βαθιά γογγυτά αναδίδονται κι από τους δυο σαν έναν άντρα.

Αλόν Χίλου: Ο θάνατος του μοναχού (Μεταίχμιο)

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 03, 2008

No 544

Image Hosted by ImageShack.usIstván Szõnyi (Ουγγαρία)

Ύστερα έπεσε πάλι σιγή και ξαφνικά τον Άμπελ τον κυρίευσε εκείνος ο πόθος, και είπε μες στη σιγή:
Σ’ αγαπώ.
Το ξέρω, είπε ο Ίλια χωρίς καθυστέρηση, ουδέτερα, όπως τα ‘λεγε όλα πάντα. Συνέχισε στο ίδιο στυλ. Το ξέρει, και το απορρίπτει. Αισθάνεται, λέει, μάλιστα κάτι σαν σωματική αηδία, όταν το σκέφτεται. Γι’ αυτό μόλις πάρει το απολυτήριο θα φύγει απ’ την πόλη κι απ’ την χώρα. Θα σπουδάσει στο εξωτερικό και δεν θα ‘χει καμιά επαφή με τον Άμπελ (…)
Ο Άμπελ άφησε το κορμί του να πέσει πίσω στον τοίχο με την άγρια, ζεστή επιφάνεια. Ακούμπησε στον τοίχο, με τη χαρακτηριστική μυρωδιά των τοίχων που ‘χουν πάρει τη ζέστη του καλοκαιριού σε πολυσύχναστους δρόμους, την έπιασε στον αέρα, την μυρωδιά των σκύλων. Να μπορούσε να κλάψει. Ήταν σκοτάδι, στεκόντουσαν κοντά σ’ έναν φανοστάτη, ο Άμπελ ακουμπούσε στον τοίχο, δεν έκλαιγε, ο Ίλια στεκόταν εκεί δίπλα, περίμενε, ή όχι, καθόταν απλώς εκεί, κοίταζε προς κάποια μεριά, με το κεφάλο γερμένο στο πλάι.

Τερέζια Μόρα: Όλες οι μέρες (Ίνδικτος)