No 433

Christine Comyn(Βέλγιο)

Αθωρ
Τρυφερή Θεά
του Έρωτα και της Χαράς
Εσένα επικαλούμαι.

Εσένα,
που στο παρελθόν
μου γέλασες
κι άνοιξαν τα ουράνια.

Κι αν ήταν ίσως γραφτό
ο έρωτας να γίνει φαρμάκι
Έλα και πάλι κοντά μου
Αρωγός.

Σε μυστικές ερωτικές τελετές
Στο καθαρτήριο της ψυχής
Στου ήλιου τη φλόγα
Και στης σελήνης την άχλη

Στον ουράνιο βωμό
του έρωτα
Το αίμα της καρδιάς μου προσφέρω
για μια νέα Αγάπη

Ρούλα Σκούταρη : Κατάθεση ψυχής (Δωδώνη)

No 432

Brita Sheifert (Γερμανία)

Ποτέ δεν έχω πει στη μητέρα μου, καθαρά, ότι η Φοξι, η Σίμπιλ, είναι ερωμένη μου, αλλά το ξέρω ότι το ξέρει. Δεν σοκαρίστηκε. Έχει μέσα της μια δόση ανοιχτής, σκανδιναβικής νοοτροπίας. Με έχει επισκεφτεί, μας έχει επισκεφτεί, τρεις φορές στο διαμέρισμα αυτό. (…) Έχει δει το δωμάτιο με το διπλό κρεβάτι, τη διπλή ντουλάπα, τα δυο ζευγάρια παντόφλες στο πάτωμα. Το γραφείο της Φόξι έχει ένα μονό κρεβάτι, όπου παίρνει μερικές φορές κανέναν υπνάκο τα απογεύματα ανάμεσα στα χαρτιά της, κι έτσι η μαμά θα μπορούσε να νομίζει ότι κοιμάται εκεί, αν θέλει να το νομίζει αυτό, τότε μπορεί. Αλλά το ξέρω ότι ξέρει πως είμαστε ζευγάρι, γιατί η κάρτα που μας έστειλε πέρσι τα Χριστούγεννα έλεγε: Στην Γκριζέλντα και τη Σίμπιλ με αγάπη από τη Μαμά και τον Μπαμπά, σαν να ήμασταν παντρεμένο ζευγάρι.

Λέσλι Γκλάιστερ: Ένοχα παιχνίδια (Μεταίχμιο)

No 431

Victoria Chernova (Ουκρανία)

70. ΣΑΛΟΝΙ (ΣΠΙΤΙ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ) – ΕΣΩΤ./ΜΕΡΑ
Φίλιππος: Τιγίνεται εδώ; Ευγενία, θέλω να μιλήσουμε τώρα!!!
Βίκυ: Κι εμείς Σοφούλα, πάμε να παίξουμε με τον μπέμπη.
Η ΕΥΓΕΝΙΑ και ο Φιλιππος μένουν μόνοι.
Φίλιππος: Είσαι τρελή; Έχεις τρελαθεί τελείως; Μου τηλεφωνεί το παιδί μου έντρομο επειδή δεν ξέρει τι να κάνει που σας βρίσκει γυμνές στο κρεβάτι!
Ευγενία: Μα αυτή δεν είναι η φαντασίωση κάθε άντρα;
Φίπιππος: Δηλαδή το παραδέχεσαι! Ευγενία, αυτή η κοπέλα σε επηρεάζει πάρα πολύ άσχημα. Τώρα είσαι μάνα. Έχεις υποχρέωση να φέρεσαι τουλάχιστον αξιοπρεπώς. Δε θα το αφήσω να περάσει έτσι αυτό. Κατάλαβες;

Όλγα Μαλέα – Μανίνα Ζουμπουλάκη: Ριζότο (Νέα Σύνορα )

No 430

Αυτό το μαρτύριο το αντέχω μόνο χάρη στη Ζενεβιέβ, γιατί μόνο η Ζενεβιέβ είδε… Οι υποσχέσεις τηρήθηκαν. Η Ζενεβιέβ άρχισε πρώτη – πάντα εκείνη αρχίζει πρώτη – ξεκουμπώνοντας το πουκάμισό της. Το καινούργιο το δικό της μ’ άφησε με ανοιχτό το στόμα: αντίθετα με τα στήθη της μητέρας μου που μ’ ενοχλούν γιατί είναι πολύ μεγάλα, της Ζενεβιέβ με συγκίνησαν μέχρι δακρύων. Ένα τοπίο. Μου θυμίζουν τις χρυσές θηλές των αμμόλοφων της Σαχάρας. Θέλησα να τα’ αγγίξω. Είπε ναι. Ποτέμου δεν ταξίδεψα τόσος μακριά.
Ύστερα ήρθε η σειρά μου. Δίστασα, αλλά είχα υποσχεθεί. Κι έτσι της έδειξα το δικό μου το καινούργιο που την ξάφνιασε. Είδε ότι ήταν αλήθεια όσα της είχα πει για τη λόγχη. Θέλησε να την αγγίξει. Είναι φυσικό. Είπα ναι. Κι εκείνη δάκρυσε. Η Ζενεβιέβ είναι, λοιπόν, η μόνη που ξέρει ότι, κάτω απ΄’ τη φούστα που λέει ψέματα, μεγαλώνει ένα αγόρι, κι όταν γυρίζει αργά προς το μέρος μου το κεφάλι της, το πηγούνι της, το στόμα της, το μάγουλό της, τη μύτη της, το μέτωπό της, τα δυο της μάτια που μιλούν στα δικά μου, μόνο εγώ ξέρω ότι κοιτάζει ένα αγόρι, που χάθηκε ανάμεσα στα κορίτσια…

Νέλ Σατλέ: Με σκυμμένο κεφάλι (Ελληνικά γράμματα)

No 429

Μαρία Ξαγοράρη

Κοίταξα πίσω και είδα, στο λυκόφως που έπεφτε γρήγορα, το σκύψιμο και τα’ ανασήκωμα της συστρεφόμενης φιγούρας, το λούσιμο με το νερό, το πλύσιμο σαν να ‘κανε αργές χορευτικές κινήσεις, ενώ απλώς μπανιαριζόταν’ και τότε ξαφνικά είδα ότι ήταν μισός άντρας και μισή γυναίκα, το αντρικό κομμάτι έπλενε τρυφερά το γυναικείο και το γυναικείο τρυφερά το αντρικό, το γυναικείο κομμάτι βάπτιζε το αντρικό και το αντρικό βάπτιζε το γυναικείο. Κι ήταν τόσο ιερό και τόσο σάρκινο, το κορμί αυτού του πλάσματος ήταν τόσο ιερό και τόσος σάρκινο, που σαν να κόπηκα στα δυο απ‘ τα συναισθήματά μου. Αυτή η εκτίμηση κι αυτή η τρυφεράδα που έδειχνε προς τον εαυτό του ήταν εκείνο που με πλήγωσε τόσο, σαν κάποιο βόλι να με βρήκε κατάστηθα μπροστά σε μια τέτοια τρυφεράδα, κι ανάσαινα με δυσκολία κι είχα κάθε είδους συναισθήματα που ακόμα τα θυμάμαι πολύ καθαρά. Και στράφηκα ξανά να φύγω και ν’ αφήσω μονάχο τον ωραίο λουόμενο. Και κατάλαβα ξαφνικά, εκείνη την ώρα της ημέρας – ήταν στις αρχές του Μάη θυμάμαι – πόσο μόνος ήταν και κατάλαβα τότε πόσο μοναχικά ήταν όλα (…)

Γουίλιαμ Γκογιέν: Ο ερμαφρόδιτος (Σ.Ι Ζαχαρόπουλος)

No 428

Pedro Filipe Carreira Rodrigues (Πορτογαλία)

Ο ΑΝΤΟΝΙΟ ΜΠΟΤΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΙΔΕΩΔΕΣ (1932)
Ο Αντόνιο Μπόττο είναι ο μόνος Πορτογάλος ποιητής, από όσους γνωρίζω να υπάρχουν, τον οποίο μπορεί κανείς να υποδείξει καθαρά ως εστέτ’ όρος που τον προσδιορίζει επακριβώς, χωρίς να προσθέτει ούτε να αφαιρεί τίποτε. (…)
Το έργο του Αντόνιο Μπόττο παρουσιάζει γεωμετρική αντιστοιχία με όλα όσα μπορεί κανείς να προσδοκά από το έργο ενός εστέτ. Υμνεί τη ζωή, αλλά με τις ίδιες λέξεις την αρνείται: αυτό που αισθάνεται σ’ αυτήν ως ωραίο είναι αυτό που χάνεται από αυτήν. Υμνεί το γυναικείο και το ανδρικό σώμα αδιακρίτως: αν κάποιο είναι ωραίο, ποια η μεταξύ τους διαφορά για τον εστέτ; Ως ποιητής, ως καλλιτέχνης, έχει εμπνευστεί τόσο από τους ήρωες όσο και από τους εγκληματίες – όταν δείχνουν όμορφοι μέσα στο χρυσό φως του ήλιου. Γι’ αυτόν – όπως εξάλλου για το Ευαγγέλιο – την ίδια ομορφιά έχει η βροχή που ποτίζει το χωράφι του δίκαιου και το χωράφι του άδικου. Και για να υποστηρίξουμε αυτά που λέμε, θα παραθέσουμε, όχι έναν μόνο στίχο ή ένα μόνο απόσπασμα του έργου του καλλιτέχνη, αλλά ολόκληρο το έργο του, επειδή μέσα εκεί δεν υπάρχει ούτε μια γραμμή που θα μας διέψευδε.
Η απόδειξη μας έχει ολοκληρωθεί. Πριν κλείσουμε όμως, υπάρχει ένα σημείο που επιθυμούμε, όχι να αποδείξουμε, αλλά να διευκρινίσουμε: εδώ και αρκετόν καιρό, η ψυχολογική ηλιθιότητα μερικών επέλεξε να δημιουργήσει ένα τεχνητό σκάνδαλο με αφορμή τον τρόπο με τον οποίο ο Αντόνιο Μπόττο υπογραμμίζει την αγάπη του για την ανδρική ομορφιά. Όποιος έχει διαβάσει προσεκτικά τη μελέτη αυτή δεν έχει ανάγκη από διευκρινίσεις, διότι βρίσκονται μέσα στην απόδειξη. Υπάρχουν όμως πολλοί που έχουν ανάγκη να τους δίνονται εξηγήσεις γι’ αυτό που έχει ήδη εξηγηθεί. Σ’ εκείνους λοιπόν απευθύνονται οι τελευταίες αυτές γραμμές.
Ο εστέτ που είναι καλλιτέχνης, είναι καλλιτέχνης, το έχουμε αποδείξει, από αντίδραση προς το εχθρικό περιβάλλον που δεν του επιτρέπει να είναι μόνο εστέτ. Φυσικό είναι ότι, σ’ αυτή του την αντίδραση, μόνο με τα πιο προκλητικά στοιχεία του αισθητικού ιδεώδους μπορεί να πλήξει αυτό το περιβάλλον. Κάθε καλή άμυνα περιέχει και μια αντεπίθεση. Και από όλα τα στοιχεία του αισθητικού ιδεώδους, εκείνο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικότερα ως όπλο κατά της καταπίεσης του περιβάλλοντος μας είναι η ιδέα της ανδρικής ομορφιάς’ έτσι ο Αντόνιο Μπόττο τη χρησιμοποιεί με σταθερότητα και επιμονή τις οποίες πρέπει, όχι μόνο να κατανοήσουμε, αλλά και να επαινέσουμε. Ο Αντόνιο Μπόττο είναι ένας Έλληνας εστέτ γεννημένος σε μακρινή εξορία. Αγαπά τη χαμένη πατρίδα του με το παράφορο πάθος του ανθρώπου που δεν θα μπορέσει να την ξαναδεί ποτέ. Γι’ αυτό και το έργο του έχει κάτι το παράξενο, το νοσταλγικό και μελαγχολικό. Μοιάζει με την ασθενική λάμψη που έρχεται τις ασέληνες νύχτες απ’ τον ουρανό, ποιος ξέρει από πού, και βάφει με μαύρο ασήμι την ανήσυχη μοναξιά της θάλασσας.

Fernando Pessoa: Λογοτεχνικά δοκίμια (Printa)

No 427

Οποιοσδήποτε ελεύθερος Έλληνας πολίτης μπορεί να αισθανθεί ερωτική επιθυμία για άνδρες και να την εκφράσει. Η επιθυμία για κάποιο άτομο του ιδίου φύλου από μόνη της δεν οδηγεί σε σκάνδαλο, ντροπή ή οποιαδήποτε έντονη συζήτηση – παρ’ όλο που υπάρχει πάντα ειρωνεία και οίκτος για τον ερωτευμένο. Η απόλυτα φυσιολογική κατάσταση αυτού του είδους επιθυμίας γίνεται αντιληπτή σε όλα τα επίπεδα της αθηναϊκής ζωής. Ακόμη κι ένας πολιτικός που παρουσιάζεται στο δικαστήριο μπορεί να μιλήσει για την επιθυμία του για νεότερους άνδρες χωρίς να αντιμετωπίσει την πραγματική ή τη φανταστική μανία της ηθικής πλειοψηφίας. Όπως συμβαίνει και στην εποχή μας, ένας πολιτικός έχει συμφέρον να φαίνεται ότι κινείται στα αποδεκτά όρια του φυσιολογικού. Ας δούμε τον Αισχίνη, τον πολιτικό του 4ου π.Χ. αιώνα, ο οποίος είναι παντρεμένος και στη συγκεκριμένη περίπτωση κατήγορος σε μια δίκη με έντονο ερωτικό περιεχόμενο: «πρόκειται να επιτεθή κατ’ ευθείαν εναντίον μου και να μου θέση την ερώτησιν αν εγώ που γίνομαι ενοχλητικός εις τα γυμναστήρια και υπήρξα εραστής πολλών νέων (...) εγώ όμως δεν κατηγορώ τον έρωτα (...) ούτε αρνούμαι πως εγώ ο ίδιος και εις το παρελθόν και τώρα αγαπώ τα παιδιά». Για τον Αισχίνη, το να τριγυρίζει στο γυμναστήριο, να πλησιάζει νέους με σαφείς ερωτικές προθέσεις και να γίνεται εραστής τους είναι ένδειξη «ειλικρινούς έρωτα». Τονίζει ότι, σύμφωνα με το νόμο, αυτό οφείλει να κάνει ένας ελεύθερος πολίτης. Και ο Σωκράτης, ο οποίος είναι επίσης παντρεμένος, παρουσιάζεται κατ’ επανάληψη στα έργα του Πλάτωνα να εκστασιάζεται στη θέα όμορφων αγοριών. Σύμφωνα μ’ έναν ποιητή, έναν άνθρωπο εξαιρετικά συντηρητικών πολιτικών πεποιθήσεων, μια τέλεια ημέρα είναι κάπως έτσι: «Μακάριος όποιος εραστής γυμνάζεται και γυρνώντας σπίτι του όλη μέρα ξαπλώνει με όμορφο αγόρι». Η σεξουαλική σχέση μεταξύ ανδρών είναι εντελώς φυσιολογική.

Σάιμον Φκόλντχιλ: Έρωτας και Τραγωδία. Πώς ο αρχαίος κόσμος διαμορφώνει τη ζωή μας (Πατάκης)

No 426

Ross Bleckner (ΗΠΑ)

Χρειάστηκαν δυο σχεδόν εβδομάδες μέχρι να φθάσει στους ενόρκους η Μπέκετ κατά Γουάιντ, Γουίλερ, Έλερμαν, Τέτλοου και Μπράουν και οι ύστατες εκείνες μέρες της δίκης αποδείχθηκαν για όλους εξουθενωτικές. (…)
Η πρώτη ψηφοφορία των ενόρκων, αμέσως μόλις αποσύρθηκαν, δεν πήγε καλά για τον Άντριου: εννέα κατά και τρεις υπέρ. Έπειτα άρχισε η μεγάλη μάχη (…)
- Γιατί δεν τους είπε ότι είχε AIDS; Τι περίμενε; Να τους κολλήσει όλουςπρώτα;
- Δεν νοιαζόταν τους ανθρώπους με τους οποίους δούλευε, αλλιώς θα τους είχε πληροφορήσει ότι δούλευαν κοντά σε ένα φορέα!
- Σωστά! Οι άνθρωποι αυτοί έχουν υποχρέωση να πληροφορούν τους υπόλοιπους για την κατάσταση τους, για να μπορούμε να αποφασίζουμε αν θέλουμε να ριψοκινδυνεύσουμε δουλεύοντας μαζί τους ή πηγαίνοντας στο σχολείο μαζί τους ή οτιδήποτε άλλο.
Αραιά και που ακουγόταν κάποια φωνή λογικής.
- Μα δεν μπορείς να κολλήσεις AIDS έτσι!
- Πού το ξέρεις ότι δεν μπορείς; Εμένα δε μου το απέδειξε ποτέ και κανείς αυτό. Ίσως να το κολλάς και από ένα κουνούπι.
- Από ένα κουνούπι;
- Πώς θα σου φαινόταν αν σε τα’ιμπαγε ένα κουνούπι που προηγουμένως είχε τσιμπήσει κάποια αδερφή με AIDS; (…)
Στις τέσσερις το ίδιο απόγευμα, μήνυσαν του δικαστή πως ήταν έτοιμοι και όταν επέστρεψαν στην αίθουσα, τη βρήκαν γεμάτη από κόσμο. (…)
- Καταλήξατε στην ετυμηγορίασας, κύριοι ένορκοι;
- Καταλήξαμε, κύριε πρόεδρε, είπε ο προΪστάμενος. (…)
- Διατυπώστε, παρακαλώ, την απόφασή σας.
- Αποφασίζουμε υπέρ του ενάγοντος, Άντριου Μπέκερ.(…)
Τα αποτελέσματα της τελικής ψηφοφορίας ήταν δέκα υπέρ και δυο κατά. Είχαν φτάσει στο τέλος, σχεδόν.

Christopher Davis: Φιλαδέλφεια (Το κλειδί)

No 425

Keith Vaugan (ΗΠΑ)

«Πώς σου φαίνεται που κάνεις έρωτα με κάποιον που είναι οροθετικός;»Η ερώτησή του με άφησε άφωνο. Του ήμουν ευγνώμων για την ειλικρίνειά του κι εκτίμησα πολύ το ότι μου το είπε. Ο τρόπος όμως που μου το είπε – κι ειδικά τη συγκεκριμένη στιγμή – με έφερε σε μεγάλη αμηχανία.
Ταυτόχρονα, άρχισα έναν εσωτερικό διάλογο για το τι πραγματικά κάνω στο κρεβάτι. Μέχρι τώρα έκανα σεξ παίρνοντας ως δεδομένο ότι ό άλλος είναι οροθετικός, γιατί δεν μπορούσα ποτέ να είμαι σίγουρος ότι δεν είναι – εδώ που τα λέμε, ούτε κι ο άλλος μπορούσε να ξέρει στα σίγουρα για τον εαυτό του. Έτσι, έκανα μόνο ό,τι με βοηθούσε να νιώθω ότι δεν παίρνω πολλά ρίσκα: στοματικό έρωτα – αλλά μόνο όταν ο άλλος δεν έβγαζε πολύ προσπερματικό υγρό – χωρίς ν’ αφήνω ποτέ τον άλλον να τελειώσει στο στόμα μου, πρωκτικό σεξ μόνο με προφυλακτικό κλπ, κτλ. Κατά συνέπεια, το να ξέρω ότι κάνω σεξ με κάποιον που είναι οροθετικός λογικά δεν θα έπρεπε ν’ αλλάξει και πολλά στη σεξουαλική μου συμπεριφορά. Σωστά;
Κι όμως όχι. Ένιωθα διαφορετικά. Ξαφνικά, άρχισα ν’ αμφιβάλλω για το πόσα πράγματα γνωρίζουμε στ’ αλήθεια για τον ιό και τους τρόπους που μεταδίδεται. Προσπάθησα, πάντως, να το παίξω θαρραλέος και να μη δείξω πόσο με είχε αποσυντονίσει η ειλικρινής εκμυστήρευσή του. Νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό με είχε συγκινήσει τόσο πολύ αυτή η εξομολόγηση – ήταν και η πρώτη φορά που μου συνέβαινε κάτι τέτοιο – που δεν μου πήγαινε να φρικάρω και να του πω να σηκωθεί να φύγει.

Lawrence Schimel: Σε χρόνο αόριστο (Πολύχρωμος Πλανήτης)