Μαρία ΞαγοράρηΚοίταξα πίσω και είδα, στο λυκόφως που έπεφτε γρήγορα, το σκύψιμο και τα’ ανασήκωμα της συστρεφόμενης φιγούρας, το λούσιμο με το νερό, το πλύσιμο σαν να ‘κανε αργές χορευτικές κινήσεις, ενώ απλώς μπανιαριζόταν’ και τότε ξαφνικά είδα ότι ήταν μισός άντρας και μισή γυναίκα, το αντρικό κομμάτι έπλενε τρυφερά το γυναικείο και το γυναικείο τρυφερά το αντρικό, το γυναικείο κομμάτι βάπτιζε το αντρικό και το αντρικό βάπτιζε το γυναικείο. Κι ήταν τόσο ιερό και τόσο σάρκινο, το κορμί αυτού του πλάσματος ήταν τόσο ιερό και τόσος σάρκινο, που σαν να κόπηκα στα δυο απ‘ τα συναισθήματά μου. Αυτή η εκτίμηση κι αυτή η τρυφεράδα που έδειχνε προς τον εαυτό του ήταν εκείνο που με πλήγωσε τόσο, σαν κάποιο βόλι να με βρήκε κατάστηθα μπροστά σε μια τέτοια τρυφεράδα, κι ανάσαινα με δυσκολία κι είχα κάθε είδους συναισθήματα που ακόμα τα θυμάμαι πολύ καθαρά. Και στράφηκα ξανά να φύγω και ν’ αφήσω μονάχο τον ωραίο λουόμενο. Και κατάλαβα ξαφνικά, εκείνη την ώρα της ημέρας – ήταν στις αρχές του Μάη θυμάμαι – πόσο μόνος ήταν και κατάλαβα τότε πόσο μοναχικά ήταν όλα (…)
Γουίλιαμ Γκογιέν: Ο ερμαφρόδιτος (Σ.Ι Ζαχαρόπουλος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου