Agatino Raciti (Ιταλία)Ο ένας παράγοντας, που η επίδραση του απλώνεται μάλλον στο χώρο της ηθικής του και που ομολογείται από τον ίδιο τον Χριστιανόπουλο, είναι ο εμποτισμός του από το θρησκευτικό περιβάλλον κατά τα χρόνια της νεότητας του. Αποφασιστικός, αν και όχι χωρίς συγκρούσεις (ενδεικτικό το διήγημα «Καθηγητής Θρησκευτικών»), από τις οποίες τελικά η προσωπικότητά του βγαίνει ενδυναμωμένη, θα έλεγα προικοδοτημένη’ αλλά και με κάποια κατάλοιπα ηθικολογίας που ποτέ δεν τ’ αρνήθηκε. Ο δεύτερος παράγοντας είναι η επίδραση που άσκησε στη ζωή και την αισθητική του το παράδειγμα του Καβάφη. Ένας τρίτος είναι η οδυνηρή βίωση της ερωτικής του ιδιαιτερότητας, που σε συνδυασμό με τους δυο προηγούμενους, με το πέρασμα του χρόνου και μέσα από κρίσιμες δοκιμασίες για την ευαισθησία του (κοινωνικές πιέσεις, κάθε λογής στερήσεις και κινδύνους), τον ευαισθητοποιεί και τον ίδιο κοινωνικά’ τον κάνει να μπορεί να αισθάνεται και ορισμένες καταστάσεις έξω από τον εαυτό του, να εκλύει συναισθήματα για το διπλανό του. Οι παράγοντες αυτοί, κατά ποικίλους και διάφορους τρόπους, δημιουργούν παρεπόμενα και αντηχήσεις σε όλο το λογοτεχνικό του έργο, τόσο το ποιητικό όσο και το πεζογραφικό.
Τ. Καλούτσας: Αλήθεια και βίωμα στα διηγήματα της «Κάτω βόλτας» του Ντίνου Χριστινόπουλου (Τα Τραμάκια)
1 σχόλιο:
--Ο ένας παράγοντας, που η επίδραση του απλώνεται μάλλον στο χώρο της ηθικής του και που ομολογείται από τον ίδιο τον Χριστιανόπουλο, είναι ο εμποτισμός του από το θρησκευτικό περιβάλλον κατά τα χρόνια της νεότητας του--
Aς δούμε τι «ομολογεί ο ίδιος» σχετικώς, σε μία μεγάλη συνέντευξη που έδωσε στον Γιώργο Χρονά για την Οδό Πανός (τ.96, Μάρτιος 1998):
«..Δεν έχω μυστηριακή ζωή και το έχω δηλώσει ότι αν μερικοί με θεωρούν χριστιανό, αφενός είμαι ατελής χριστιανός, και αυτό μην το ξεχνάει κανείς, αφετέρου “πίστις άνευ έργων νεκρά εστί”. Επομένως να μην παρασταίνω τον χριστιανό, είμαι πέρα από αυτά τα πράγματα. Επειδή, όμως, έχω ένα πλούσιο χριστιανικό παρελθόν, αυτό επιβιώνει μέσα μου και από την άποψη αυτή κανείς δεν θα μπορούσε να πει, “ναι δεν είναι χριστιανός”. Είχα πει σε μια παλιά συνέντευξή μου ότι “νιώθω ως περιθωριακός χριστιανός που ζει στα περίχωρα του χριστιανισμού”. Κι αυτό το νιώθω.»
«Στην αμαρτία κανείς δεν πιστεύει, απλώς την εφαρμόζει. Εγώ δεν πιστεύω στην αμαρτία και μάλιστα πιστεύω ότι τα σημεία στα οποία, όχι ο Χριστός, αλλά ο απόστολος Παύλος καταδικάζει την ομοφυλοφιλία πρέπει να αναθεωρηθούν. Ο Χριστός ήταν τόσο αθώος και τόσο ανεξίκακος ώστε δεν ντρεπόταν να πηγαίνει με πόρνες κατεπανάληψη και κατά συρροή, να μην τις αποδοκιμάζει ποτέ και να έχει έναν λόγο ευσπλαχνίας και κατανόησης για όλους. Αντίθετα ο απόστολος Παύλος, παρόλο που έγινε χριστιανός, κουβαλούσε μέσα του όλη την ιουδαϊκή αρματωσιά του παλαιού νόμου της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Απόστολος Παύλος κατεπανάληψη χτυπάει αγρίως τις ομοφυλόφιλες πράξεις. [...] Εγώ πιστεύω ότι ορισμένα χωρία του Αποστόλου Παύλου πρέπει να αναθεωρηθούν [...] εγώ, που είμαι μελετητής του ευαγγελίου, από μωρό, μπόρεσα από μόνος μου και συνειδητοποίησα, πολύ πριν το διαβάσω στα βιβλία, την τρομερή διαφορά μεταξύ του λόγου του Χριστού και του λόγου του Αποστόλου Παύλου. Μεγάλη διαφορά»
~~~~~~~~~~~~
--Ο δεύτερος παράγοντας είναι η επίδραση που άσκησε στη ζωή και την αισθητική του το παράδειγμα του Καβάφη--
Βλ. καταχώρηση Νο.67/Ιούν.2005
~~~~~~~~~~~~
--Ένας τρίτος είναι η οδυνηρή βίωση της ερωτικής του ιδιαιτερότητας, που σε συνδυασμό με τους δυο προηγούμενους, με το πέρασμα του χρόνου και μέσα από κρίσιμες δοκιμασίες για την ευαισθησία του (κοινωνικές πιέσεις, κάθε λογής στερήσεις και κινδύνους), τον ευαισθητοποιεί και τον ίδιο κοινωνικά’ τον κάνει να μπορεί να αισθάνεται και ορισμένες καταστάσεις έξω από τον εαυτό του, να εκλύει συναισθήματα για το διπλανό του
Στην ίδια συνέντευξη, αναφερόμενος στην φιλική σχέση του με τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος γίνεται περισσότερο “εξομολογητικός”. Μέσα από την πικρή ομολογία του για την μοναξιά και την στέρηση που βίωσε, επιτρέπει στον αναγνώστη να διακρίνει την “έκλυση συναισθημάτων” που σημειώνει ο Τάκης Καλούτσας:
«Eγώ έχω έναν βίο έντονα ερωτικό περίπου τριάντα χρόνια. Πόσο έντονο; Αν ξαφνικά σου έλεγα καθόλου έντονο; ότι τρεφόμουνα με ψίχουλα; Tότε ξαφνικά αναποδογυρίζει το σκηνικό και μπορείς να γνωρίσεις έναν Χριστιανόπουλο χωρίς ερωτικές απολαύσεις, αντίθετα με έντονη στέρηση. Ότι το κυριότερο χαρακτηριστικό της ζωής μου είναι η στέρηση η ερωτική. Σ’ αυτό το σημείο συμπλέουμε εντελώς με τον Πεντζίκη. Ο δε Πεντζίκης το είχε συνειδητοποιήσει αυτό το πράγμα και ίσως ο λόγος που εγώ τον αγαπούσα – γιατί εγώ τον αγαπούσα πάρα πολύ – είναι ότι στο πρόσωπό του βρήκα κάτι σαν πατέρα μου πνευματικό, εξίσου στερημένο με μένα. Και αυτό είναι χαρακτηριστικό, γιατί όπως έχω πει και στο «Επ’ εμοί», είτε εσύ ασχολείσαι με τις γυναίκες είτε εγώ ασχολούμαι με τους αρσενικούς, ο παρονομαστής είναι το ίδιο πράγμα: η μοναξιά και σε πιο προχωρημένη εκδοχή, η στέρηση. Αυτά τα πράγματα μας ενώνουν και μας κάνουν να μιλάει η λογοτεχνία σου στην λογοτεχνία μου παρόλο που οι πηγές έμπνευση είναι εντελώς διαφορετικές. Αλλιώς θα τρελαθούμε ή αλλιώς ο ένας θα αδιαφορεί πλήρως για το αν υπάρχει ο άλλος.»
~~~~~~~~~~~~
Για την «Κάτω Βόλτα» βλ.καταχώρηση Νο. 31/Ιούν.2005
Προηγούμενες καταχωρήσεις για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο: 11, 94, 95, 96, 97, 98, 99, 177, 410.
Δημοσίευση σχολίου