Παρασκευή, Ιουνίου 03, 2005

Νο 10

Image Hosted by ImageShack.us Γιάννης Τσαρούχης
.
.
.
Ο ήχος του νερού δυναμώνει. Γίνεται πιο οξύς όταν χτυπάει στην μπανιέρα, πιο μαλακός όταν πέφτει στο σώμα του. Φαντάζομαι τις κινήσεις του, καθώς λούζεται, καθώς σκύβει να ξεπλύνει τη σαπουνάδα απ' τα μαλλιά του. Βλέπω το νερό, που κυλάει στους ώμους, στο στήθος, στα πόδια του κι ύστερα στο άσπρο εμαγιέ της μπανιέρας. Αρχίζει να τραγουδάει. «Στο μέρος αυτό, πρώτη φορά βρίσκομαι και είναι εύκολη η ζωή...» Προσπαθεί να κάνει τη φωνή του βραχνή, σαν των ροκάδων που πρωτοτραγούδησαν αυτό το τραγούδι. Ο ήχος της μπερδεύεται με τον ήχο του νερού, που γλιστράει στα μπράτσα, τρέχει μεσ' απ΄ τα δάχτυλα του. «...μέρα με τη μέρα στον δρόμο αυτόν σε γύρεψα. Μέρα τη μέρα, περπάτησα πίσω σου...» όταν ήμουν μικρός είχα φτιάξει πολλά όνειρα ξαπλωμένος σ' αυτό το κρεβάτι με τα περίτεχνα, μπρούτζινα σκαλίσματα, σ' ετούτη την πανσιόν, στον Μύλο. «...εύκολη ζωή, εύκολη ζωή, απ' τη στιγμή που βρήκες τη θέση σου στην καρδιά μου.» Μπορεί να μην πέρασε μέρα από τότε. Μπορεί να είμαι ακόμη δεκάξι χρονών και να ονειρεύομαι. Μπορεί όσα νόμισα πως έζησα μέχρι τώρα να μην ήταν παρά μόνο ένα ονειροπόλημα. Μπορεί η μοναδική πραγματικότητα να είναι η φωνή που τραγουδάει πίσω από την κλειστή πόρτα. Και ο ήχος του νερού πάνω στο σώμα του. «Εύκολη ζωή, από τότε που πήρες τη θέση σου στην καρδιά μου.»
Το τραγούδι σταματάει. Βγαίνει από το μπάνιο. Στέκεται μπροστά στον καθρέφτη, χτενίζεται. Τα μαλλιά του είναι ακόμη βρεγμένα. Μικρά ρυάκια τρέχουν στην πλάτη του. Με ρωτάει τι ώρα είναι. Ύστερα ανοίγει την ντουλάπα, βγάζει ένα λινό εκρού πουκάμισο. «Αυτό είναι το δικό μου, ή το δικό σου;» ρωτάει.

Γιώργος Ξενίας : PARADISE (Οδυσσέας)

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Από το site των εκδόσεων «ΟΔΥΣΣΕΑΣ»

Από μπαρ σε μπαρ, από αγκαλιά σε αγκαλιά, από την Αθήνα στο νησί κι απ’ το νησί πάλι πίσω στην πόλη, με χάπια και αλκοόλ, ο ήρωας του μυθιστορήματος ψάχνει τον παράδεισό του. Σε μια σχεδόν αθώα βόλτα στην παραλία του κοσμοπολίτικου νησιού (εκεί όπου η φύση αντιστέκεται ακόμα), συνειδητοποιεί ξαφνικά όσα μέχρι τότε προτιμούσε ν’ αγνοεί γύρω από τον εαυτό του κι όσους τον περιστοιχίζουν.

Ένα μυθιστόρημα γραμμένο με νέον για έναν κόσμο απογυμνωμένο από αισθήματα (ακόμη κι όταν γίνεται λόγος γι αυτά), μια περιπλάνηση σε χώρους όπου η ζωή σκηνοθετείται σαν ολογράφημα. Η ζωή είναι αλλού. Κι ο ήρωας του Paradise το υποψιάζεται όταν συναντά για πρώτη φορά τον Έρωτα.